In Vientiane vond ik snel het huis van Jan de Groot en Brieke Steenhof, vrienden die ik de afgelopen 15 jaar al diverse malen heb ontmoet. De laatste van die ontmoetingen vond door een gril van het lot een week of twee geleden plaats in Luang Namtha. Ik zat daar in mijn guesthouse te mokken vanwege het slechte weer en daarom besloot ik om in het toeristenbureau te gaan informeren of ze me een beter weerbericht te bieden hadden dan mijn slimme Chinese telefoon die niets leukers wist te melden dan: regen, zwaar bewolkt, regen, zwaar bewolkt etc. En dus stapte ik op de fiets en reed de hoofdstraat in met weinig hoop overigens dat ik op dat toeristenbureau opeens door zonnige voorspellingen overgoten zou worden. Plotseling hoorde ik vanaf de overkant van de straat mijn naam roepen. En wie stonden daar?
Ja, voor u lezer is dat na deze inleiding natuurlijk geen verrassing, maar voor mij was het dat wel degelijk. Daar stonden Jan en Brieke. Zomaar! Als uit het niets verschenen!! Ze vertelden me dat ze vier maanden geleden in Vientiane waren komen wonen na hun vierjarige verblijf in Rwanda waar Jan directeur van de Nederlandse school in Kigali was. Ik kreeg hun adres in Vientiane en zo belde ik, gelukkig met veel mooier weer dan in Luang Namtha, bij hun poort aan waarna ik voor de zoveelste maal gastvrij werd ontvangen.
’s Avonds, aan een rijk gedekte tafel, haalden we herinneringen op hoe we elkaar voor de eerste keer ontmoetten, hier niet ver vandaan. Ik fietste ten zuiden van Luang Prabang een pas omhoog en zij kwamen omlaag gesuisd, eveneens op de fiets, want ook zij zijn fervente fietsreizigers. Kort daarop ontmoette ik Jan weer in Angkor (Brieke was ondertussen voor haar werk terug naar huis in Kirgizië; beiden zijn namelijk permanente expats) en samen bestudeerden we als bijna-echte archeologen de oude Khmer tempels. Op mijn tocht naar Tibet, anderhalf jaar later, zocht ik hen weer op in Kirgizië.
Jan merkte op, toen we het glas hieven op deze hereniging, dat als zij een minuut eerder of later van hun guesthouse in Luang Namtha waren vertrokken, we elkaar gemist hadden. Ja, een ware speling van het lot! Maar onmiddellijk kwam bij mij de vraag op: Hoeveel keer hebben we elkaar juist op een minuut misgelopen? En waar? In Antigua Guatemala? Aan de rand van de Fishriver Canyon? In Zagora aan de poort van de Sahara? In Oldeholtpade op weg naar Oldeberkoop? Dat soort vragen is natuurlijk nooit te beantwoorden, maar je kunt er wel gezellig over filosoferen en dat deden we dan ook.
Ik bleef een dag logeren om uit te rusten van de voorgaande dagen, waarop ik nogal wat kilometers had weggetrapt.
Bij mijn vertrek en de traditionele afscheidsfoto zei ik: “Tot onze volgende toevallige ontmoeting en als ik jullie daar toevallig niet ontmoet zal ik een minuut wachten om het toeval een handje te helpen.”
Daarop reed ik de poort uit richting de Friendship Bridge over de Mekong om mijn tocht door Thailand te vervolgen.
En daarover bericht ik de volgende keer.
