Marrakech, met zijn enorme drukte, plofte boven op me. Toch ben ik de medina (binnenstad) nog een stuk in gelopen, maar de drommen mensen waren op deze zondag zo dicht, dat ik het opgaf. Daarom heb ik ’s middags een tochtje door de Palmenoase van Marrakech gemaakt waar het erg rustig en mooi was
Vanaf Marrakech klom ik door spectaculair bergland naar de Tizi-n-Test, een pas van 2100 meter in de Hoge Atlas.
Op de afdaling stormde het zo hard dat ik in een bocht de fiets plat op de weg moest leggen en zelf op mijn knieën moest kruipen om niet met fiets en al het ravijn ingeblazen te worden. Zo erg heb ik het zelfs in Patagonië niet meegemaakt. Beneden aan de pas was de wind gelukkig grotendeels weg. ’s Avonds zette ik mijn tent in een erg verlaten gebied op. Toen was het gelukkig windstil.
Door een kaal nogal verlaten bergland met hier en daar een dorpje reed ik verder in zuidwestelijke richting naar Tafraout.
In Tafraout zette ik mijn tent op de plaatselijke camping waar slechts één Zwitser stond met zijn camper. Er zijn hier vrijwel geen toeristen wat merkwaardig is want de omgeving is prachtig. Zou het ontbreken van toeristen iets met hitte te maken kunnen hebben? Nauwelijks denkbaar bij amper 34 graden. Misschien zijn de toeristen benauwd voor islamitisch fundamentalisme? Daar is hier niets van te merken. De bevolking is vriendelijk en ik voel me geen enkel moment bedreigd.
Dat er op deze camping geen gasten zijn kan ook iets te maken hebben met het feit dat de boel hier een, naar Nederlandse maatstaven gemeten, enigszins verwaarloosde indruk maakt. De beheerder, een vriendelijke man, kan geen overdreven schoonmaakijver verweten worden, maar alles werkt, de douches zijn warm, er is electriciteit, het is er rustig, het water uit de kranen is drinkbaar en de wifi installatie werkt prima. Daaraan heb ik het te danken dat ik dit bericht naar de satelliet kan zenden. Als die satelliet net zo goed werkt als deze camping, kunt u, geachte lezer, dit verhaaltje lezen en de foto’s bekijken.
