Op 29 december kwam ik bij de Golden Triangel aan, het drielandenpunt van Thailand, Laos en Myanmar, ofwel Birma. Bij de poort waar ik al een foto van stuurde was het dringen. Tientallen toeristen wilden zich daar laten vastleggen op de electronische chip. Ik ook, moet ik eerlijkheidshalve bekennen, maar dat was natuurlijk om u, trouwe lezer, met dat plaatje te verblijden. Nadat een groep van zo’n vijftien Chinezen 15 eenpersoons plaatjes had gemaakt, moest er een groepsfoto worden geschoten, maar daarop ontbrak helaas de fotograaf. Geen nood, want met nog eens 14 groepsfoto’s waaraan steeds de wisselende fotograaf ontbrak, was er uiteindelijk toch een bevredigend resultaat bereikt. Hierna schoof ik mijn fiets snel voor de poort, voordat een volgende groep de voorgaande seance zou gaan herhalen.
Een stuk rustiger was het op een eigenlijk veel interessantere plaats: vlak naast de grensrivier tussen Thailand en Birma, enige tientallen meters voordat deze uitmondt in de Mekong. Daar heb ik in 1984 gestaan op mijn fietsreis van Nederland naar Bali (waar ik het boek ‘Pelgrims en pepers‘ over heb geschreven). Toen was het toerisme in deze contrijen, zo dat er al was, niet een fractie van wat het nu is. Op die plek, waar nu rijen restaurants staan, was toen alleen jungle. Daar heb ik met behulp van de zelfontspanner aan mijn camera een dia gemaakt van mijzelf met mijn Gazelle, met een stukje Thailand op de voorgrond, het uiterste puntje Birma achter de grensrivier en Laos achter de machtige Mekong. Deze keer herhaalde ik die compositie vanonder een van de restaurants, maar nu met mijn splinternieuwe Santos-fiets. En daar was geen Chinees, noch enige andere toerist om dit veel belangwekkendere plaatje te schieten.
Vervolgens stortte ik mij weer in het grote Triangle-cirkus om kiekjes te knallen die iedereen knalde. Daarvan hier nog een paar.
