Van dit nogal gewaagde deel van mijn reis (over water zonder zwemdiploma’s!) heb ik al eerder twee korte filmpjes en een foto laten zien, maar ik voeg daar nu nog wat tekst en nog een paar fotootjes aan toe.
Allereerst zal bij de lezer/volger de vraag zijn gerezen: “Waarom gaat Frank, die geen zeebenen heeft en op een schommelend dek gauw zeeziek wordt, over water naar een plek die hij ook overland kan bereiken?”
Welnu, het alternatief voor deze nautische expeditie was de grote weg van Siem Reap via Sisiphon naar de Thaise grens en hoewel die jaren geleden nog wel met goed fatsoen te fietsen was, leek hij me zo langzamerhand niet meer te genieten door het verkeer, het lawaai en de uitlaatgassen. En verder moest de boottocht, naar verluidde, prachtig zijn. Vandaar deze on-Frankiaanse keuze voor dit traject.
Ik moest om 7.20 aan de kade zijn, 13 km van Siem Reap vandaan, want de boot zou uiterlijk om 7.45 vertrekken. Natuurlijk was ik er al om 7.15, een beetje naïef van mij, want we vertrokken pas (al?) om 8.50. Ik had het kunnen weten! This is Asia!!
Na uren varen hielden we halt bij een drijvend winkeltje.
Daar vlogen de frisdrankjes en de ananassen in rap tempo over de toonbank, want iedereen snakte na al dat varen naar een verfrissing. Het meisje op de foto wekte, door haar enorme ‘pelsnelheid’ de indruk dat werkje vaker gedaan te hebben.
Daarna kwamen we door een lang, smal en erg bochtig stuk van de rivier waar aan de stuurman de hoogste eisen gesteld werden om de boot niet vast te laten lopen op de oever of een zandbank. Ik hield mijn hart vast, maar het liep allemaal goed af en ik werd niet eens zeeziek. Het was inderdaad een interessante en mooie tocht, maar voor mij, onervaren varensgast, duurde hij een paar uur te lang. In totaal was het een tocht van zeven en een half uur wat voor een landrot een enorme tijd is. Weer een enorme ervaring!