INTERMEZZO 2024. Bericht 2
Met het intermezzo dat ik de vorige keer begon heb ik me vergist. Bericht 1 van dit intermezzo ging over mijn reis van Nederland via Frankrijk en Spanje naar Marokko. De bedoeling was om dan verder te gaan door West Afrika naar Accra in Ghana. Dat was een oudere reis om de periode tussen mijn Uganda-reis van afgelopen winter en de komende zomertocht op te vullen met wat aardige plaatjes. Gisteren, juist voordat ik bericht 2 de lucht in wilde sturen, kwam ik tot de ontdekking, dat ik die Nederland – Accra reis in de winter van 2021 – 2022 ook al heb gebruikt, aangezien ik toen geen nieuwe reis kon maken ten gevolge van de corona-crisis. Waarschijnlijk hebben oplettende lezers dat meteen in de gaten gehad. Aangezien ik bericht 2 al klaar heb, laat ik dat nu toch maar volgen, dan heeft u wat te kijken. Er zullen dus ongetwijfeld plaatjes tussen zitten die u herkent, maar ik heb er ook een paar nieuwe bij gedaan. U kunt er daarom een soort spel van herkenning van maken en dat maakt deze aflevering toch ook weer aardig. Bovendien heb ik er een min of meer spannende gebeurtenis aan toegevoegd, waarover ik nog niet eerder heb geschreven.
Omdat ik hier voornamelijk foto’s laat zien, is dit intermezzo eerder een digitaal prentenboek dan een reisverslag.
Voor bericht 3, dat ik over enkele dagen laat volgen, zal ik een andere, eveneens wat oudere reis gebruiken. Daarmee val ik dan niet meer in herhalingen.
Binnenkort ga ik weer een nieuwe reis beginnen, de zomerreis van 2024, en daarvan ga ik, als het zo ver is, foto’s plaatsen die nog nooit het daglicht hebben aanschouwd (en die zelfs nog niet geschoten zijn!) in combinatie met nieuwe belevenissen, die ik dus ook nog niet beleefd heb. De bedoeling is om dat erg frequent te gaan doen. Het goede voornemen is er, zoals altijd!
Bij een souvenirwinkeltje daar in de buurt had ik een merkwaardige ervaring. Ik kocht er een cola van de eigenaar, een oude man, en nam plaats op een stoeltje aan een tafeltje. Het was een aangename plek met een mooi uitzicht op het dal en op de bergen in het rond. Er liep een jonge man rond van ca. 30 jaar, met een flesje cola in de hand. Hij was gehuld in een lange bruine pij en hij leek me motorisch niet geheel in orde, want hij stond een tijd doodstil voor zich uit te staren, als een standbeeld. Even later liep hij weer rond, nu als een soort robot. Als hij een bocht om wilde, deed hij dat het hoeken van 90 graden. Groeten deed hij mij niet. De oude man, waarschijnlijk zijn vader, nam hem op een gegeven moment bij de arm en leidde hem naar het enige andere tafeltje op het terras. Daar bleef hij een tijdje als een standbeeld voor zich uit zitten staren. Plotseling veerde hij soepel overeind en sprong het winkeltje binnen, om even later weer als een robot naar buiten te schuifelen, nu met een nieuw flesje cola in de hand. Weer bleef hij een tijdlang doodstil voor zich uit staren, waarna hij opnieuw als een robot langs het winkeltje en vlak langs mijn fiets stapte. Naast mijn fiets stond hij stil en keek me van daar voor het eerst aan. Enkele seconden staarden we elkaar aan, waarna hij achter het winkeltje verdween. Het beviel mij niet erg en aangezien ik mijn cola op had, besloot ik te vertrekken. Ik liep naar mijn fiets op de hoek van het winkeltje. De man was nergens meer te zien. Aangezien het landschap erg mooi was, besloot ik toch nog even een paar aardige foto’s te maken. Ik pakte mijn toestel, liep vanaf de fiets ongeveer 25 meter naar de rand van het plateau waarop het winkeltje stond en schoot een paar platen. Toen ik me omkeerde, stond de kerel opeens naast het gebouwtje met in zijn linkerhand de fles cola en in zijn rechterhand een stuk betonijzer van ca. 30 cm lengte, dat hij vasthield als een dolk zoals Jack the Ripper dat deed als die lelijke dingen van plan was. De hele vertoning kwam op mij nogal bedreigend over. Mogelijk had hij het niet goed begrepen op Westerse toeristen. Het leek me geen goed idee om een foto van hem te maken, hoewel zo’n plaatje wel een aardige aanwinst voor mijn plakboek zou zijn. Nee, het was tijd om hier snel weg te wezen en dus sprong ik op de fiets en vertrok. Tijdens de afdaling vroeg ik me af of ik dit aan de gendarme moest melden. Maar wat moest ik melden? Er was niets gebeurd. En misschien was de man wel een bovenste beste kerel die alleen maar te veel actiefilms had gezien. En zo liep dit avontuur, dat dus eigenlijk helemaal geen avontuur was, goed af.
Tot zo ver vandaag. Volgende keer plaats ik dus een prentenboek van een andere reis. Van welke is nog even afwachten, maar die aflevering zal (hopelijk!) niet lang op zich laten wachten.