Bericht 7
We beginnen deze keer met een klein stukje geschiedenis:
In 1994 was ik op weg naar Portugal. Ergens bij Zaragoza kreeg ik een geweldige inval: “Waarom niet eens naar Corsica en Sardinië? Daar was ik nog nooit geweest, terwijl ik al vele malen Spanje en Portugal had doorkruist. En dus verlegde ik mijn koers en fietste ik de Pyreneeën weer tegemoet om terug te keren naar Frankrijk en in Marseille de boot naar Bastia in Noord Corsica te nemen. In tegenstelling tot op de heenweg naar Spanje, waarop ik ergens de hoge Pyreneeën was overgestoken koos ik voor de 357 meter hoge (dus lage) Col de Banyuls. Op de afdaling daarvan, aan de Franse kant, kwam ik langs een berg met daar bovenop een communicatie toren uit de tijd van Napoleon: de Tour de Madeloc. Daar was ik vijfentwintig jaar eerder tegenop gefietst met een geleende, wrakkige en van ellende krakende fiets. Het was toen (dus 1969)voor het eerst dat ik in de bergen fietste en het beviel me, terwijl ik zweette als een nijlpaard en mijn kop bonkte als een kerkklok, zo goed, dat ik ervan droomde om op zo’n manier, dus met een fiets, de wereld te verkennen. En die droom is uitgekomen, of eigenlijk: ík heb die droom laten uitkomen. In 1994 was dat dus al een nostalgische route. (Zie hiervoor mijn boek ‘Aan de voet van de Tour de Madeloc’, dat in de eerste druk verscheen onder de titel ‘Vijfentwintig jaar later’).
En nu terug naar het heden (of eigenlijk vooruit naar het heden, want als je terug gaat naar het heden, kom je uit de toekomst. Maar ik dwaal af en dreig weer eens de weg kwijt te raken):
Deze zomer koos ik ervoor om die nostalgische route, nu alweer 29 jaar later en dus 54 jaar na die eerste tocht over te doen. En zo fietste ik via Sorède naar Collioure aan de Middellandse Zee, vanwaar ik de klim richting de Tour de Madeloc begon.
In Spanje fietste ik door naar Lago de Banyoles, een meer waar ik in het verleden ook al enkele malen geweest was.
Ik wilde het land van de Catharen, ook weer zo’n gebied waar ik lang geleden voor het eerst reed en waaraan ik nog mooie herinneringen heb, nog eens te bekijken en daarom fietste ik over Le Perthus terug naar Frankrijk,
Ten noordwesten van St. Paul de Fenouillet ligt een kleine maar spectaculaire bergkloof: de Gorges de Galamus. Daar loopt een smal kronkelig weggetje langs met een steile, diepe afgrond er naast.
Een tocht door het land van de Catharen is pas compleet als je ook een kasteel van de Catharen bezoekt. Helaas zijn er alleen ruïnes van hun kastelen over omdat hun opvatting over het christendom niet strookte met die van de paus. In 1229 werd op het concilie van Toulouse besloten dat de Catharen vervolgd moesten worden. Volgens paus Gregorius IX verliepen die vervolgingen niet snel genoeg en daarom richtte hij in 1233 de inquisitie op. Daarmee ging het wat vlotter. Paus Innocentius IV deed er in 1252 nog een schepje bovenop door folteringen tijdens verhoren van Catharen toe te staan. En dat terwijl ‘innocent’ eigenlijk ‘onschuldig’ betekent. Een merkwaardige naam voor iemand van zulke daden! De Catharen werden uiteindelijk uitgeroeid en hun kastelen verwoest.
Vanuit Cucugnan, waar ik mijn fiets met bagage achterliet op de camping, wandelde ik omhoog naar een van die ruïnes: Chateau de Quéribus.
Omdat het kasteel zo hoog op een scherpe rots staat slaat hier bij slecht weer natuurlijk herhaaldelijk de bliksem in. Terwijl ik rondkeek in het kasteel doemde er dan ook plotseling een dreigende onweerswolk uit het niets op en klonk er een flinke donderklap. Dat was even spannend, maar tot groot geweld kwam het gelukkig niet. De bliksemafleider hoefde geen bliksem af te leiden en er viel geen druppel regen.
Nawoord: Deze aflevering is wat later gekomen dan u verwacht (en gehoopt!!) had. Dat is niet alleen te wijten aan mijn hoge traagheid, maar ook aan mijn telefoon waarmee ik de foto’s schoot. Dit superintelligente stuk elektronica wilde opeens de foto’s niet meer afgeven. Bovendien hield WhatsApp, waarmee ik de bij het verhaal horende foto’s naar mijn webmaster verstuur, ermee op. Ik moest deze app updaten (om maar eens dit afschuwelijke woord te gebruiken. Is ‘opdateren’ niet beter Nederlands?) In een woud van mogelijkheden op mijn telefoon raakte ik natuurlijk de weg kwijt. Uiteindelijk wist een knappe bol de beide euvels te verhelpen, waardoor mijn apparaat weer vlotgetrokken werd. Vandaar deze vertraging. Als er zich niet nog meer digitale of andere problemen voordoen, zal bericht 8 niet lang op zich laten wachten.
Tot spoedig. We houden nog steeds goede hoop op een flinke verschijningsfrequentie van mijn blog….
Frank