Na een flinke ronde door Marokko volgde ik de kustroute ten zuiden van Agadir naar Mauritanië. Die route liep niet steeds pal langs de zee maar kwam er wel zo nu en dan zo dicht bij dat je het water kon zien.
Foto 126: De kust van Marokko. Niet een strandje waar je even naar toe loopt door het hoogteverschil.Foto 127: De kustweg die hier weer even een paar honderd meter van de zee afboog. De Sahara loopt hier tot aan de zee.Foto 128: Een kei waarin schelpen te zien zijn en die gelegen is op die enorme vlakte die zich ruw geschat zo’n 30 a 40 meter boven zeeniveau bevindt. Deze vlakte moet dus onder de zee gestaan hebben. Ofwel het land is hier omhoog gedrukt, ofwel het zeewater moet tot deze hoogte gereikt hebben. Maar waar kwam toen al dat water vandaan? De zondvloed? Dan zou er wel heel erg veel water op aarde moeten zijn, mogelijk afkomstig van de kilometers dikke ijskap van de Zuidpool. Of een grappenmaker heeft die kei vanaf de zee naar boven gedragen en heeft hem hier gelegd om langskomende fietsers of wandelaars te misleiden. Automobilisten niet, want die sjezen hier meestal met een snelheid van 100 km/uur langs zonder dit soort details te zien. Foto 129: Een bemoedigend bord langs de weg. Nog maar 1740 km naar Dakar.Foto 130: En nog een bemoedigend bord langs de weg. Of misschien ontmoedigend. Het hangt er maar vanaf hoe ver je kennis van het Arabisch reikt. In zekere zin toch wel bemoedigend, want kennelijk komen hier, hoe afgelegen het ook is, toch nog wel eens mensen. Als je dan geen water meer hebt, kunnen die je met een litertje weer bij je positieven brengen. Beter om zelf maar wat mee te nemen en dat is wat ik deed.Foto 131: Nog zo’n dramatische kust. Duidelijk is te zien dat onder de bovenlaag allerlei andere lagen gesteente zitten.Foto 132: Mijn fiets op het uiteinde van het plateau. Zo te zien is een andere zwaar beladen fietser mij voor geweest. Daarom zette ik mijn fiets voorzichtigheidshalve maar op een eerbiedige afstand van dit uiterste puntje van Afrika.Foto 133: En toen kwam er plotseling een groep uniform geklede fietsers aan, allemaal (verplicht) een helm op. Dat waren hoofdzakelijk Friezen, die een tocht van Bolsward naar Accra maakten, een fondsenwervingstocht voor een goed doel: onderwijs in Ghana. Ik mocht een paar dagen met ze mee rijden, hoewel ik geen helm had. Mijn bagage kon mee in een van de twee volgwagens.Foto 134: Een van de twee volgwagens van de Friese (Bolswardse) fietsexpeditie naar Accra.Foto 135: Groepsfoto, waarop ik ontbreek, omdat ik de foto nam en omdat ik eigenlijk een vreemdeling (en een vreemde) in de groep was.
Kijk! We schieten al op naar Dakar. Nog maar 1430 km!
De fietsen van enkele deelnemers liggen achteloos langs de weg, maar de eigenaars daarvan waren niet bang dat er opeens rovers uit het struikgewas tevoorschijn zouden springen om er schielijk mee vandoor te gaan.
Foto 136: Mijn fiets zonder bagage. (Die zat in de volgauto). 23 27 is niet mijn telefoonnummer, noch mijn pincode, maar de breedtegraad waar we op dat moment waren. Ik had aan de hand van mijn kaart met schaal 1:1.000.000 uitgerekend dat we hier op, of in ieder geval zeer dicht bij, de Kreeftskeerkring moesten zitten, vandaar dat ik even stopte om deze foto te nemen, na 23 27 in het zand getekend te hebben.Foto 137: Mijn berekening bleek redelijk overeen te komen met die van een vorige expeditie die hier was langsgekomen, want een paar honderd meter verderop was van stenen een monumentje gebouwd en een lijn van keien gelegd, die de vermoedelijk exacte loop van de keerkring markeerdeFoto 138: Een door winderosie uitgesleten zandsteen langs de weg. Als je er oog voor hebt, is overal wel wat moois of interessants te zien.Foto 139: En nog wat interessants, zomaar pal naast de weg: een provisorisch van keien gebouwde moskee met nis in de richting van Mekka. Foto 140: Na 10.000 km vanaf huis liep ik voor de aardigheid even de struiken naast de weg in om te vieren dat ik de Sahara door was.Foto 141: Terug bij mijn fiets bleken mijn sokken vol te zitten met van die agressieve stekeltjes met weerhaakjes. Na 20 seconden struiklopen zien je sokken er, als het een beetje meezit, zo uit. Daarna heb je anderhalf uur nodig om die steek- en kriebeldingetjes er weer een voor een af te trekken.Foto 142: Vissersboten op het strand ergens in Mauritanië.Foto 143: Eindelijk weer eens een winkeltje langs de weg en nog wel met CC!! Helaas wel geclimatiseerd, dus 35 graden (en niet Fahrenheit!). (Mijn computer geeft hier een spellingfoutmelding en maakt er bij correctie ‘geacclimatiseerd’ van. Maar ook in ‘geacclimatiseerde cola’ van 35 graden had ik geen zin.)Foto 144: Senegal!! Weer een landje verder. Hier reed ik weer alleen omdat de groep uit Bolsward een andere route volgde.Foto 145: Ik kwam door het land van de baobabs. Kijk, hoe klein mijn fietsje is.Foto 146: Senegal is ook een land van dammers.Foto 147: Hier mocht ik een partijtje mee spelen. Ik vermeld maar niet hoe dat afliep.Foto 148: Het doel bereikt: Dakar. Nee: een doel bereikt, want mijn tocht ging verder naar Ghana. Dat deze stad voor mij werkte, zoals op dit bord staat vermeld, had ik niet direct in de gaten: op de asfaltwegen er door lagen de zijstroken vol met centimeters tot decimeters dik mul zand uit de Sahara, terwijl over het berijdbare deel van de weg de bussen langs me heen scheurden. Een beetje zandruimen zou daar de boel een flink verbeteren!
Ik ging dus van hier door naar Ghana, maar daarover later. Het wordt tijd dat ik, na al het corona-gedoe van de afgelopen jaren, weer eens op de fiets kruip om een paar verse foto’s te schieten. En daarover ook later..
