Ik Ga weer een Nieuw Boek Schrijven

Bericht 1 van 2021

Het nieuwe jaar is begonnen en dat betekent dat ik weer vol zit met goede voornemens, zoals overigens elk jaar en ook elke dag. Meestal komt daar niet zoveel van terecht, maar een goed voornemen is toch het halve werk. En met tweemaal zo’n goed voornemen, wat ik voornemens ben te gaan hebben, zullen al die goede voornemens dit jaar (hopelijk) geheel (of gedeeltelijk) gerealiseerd worden.

Een van die goede voornemens is dat ik ga proberen beter te recyclen dan ik in het verleden deed. Ik begin dan ook u met een oude in plaats van een nieuwe kaart een goed jaar toe te wensen.

Een tweede van die goede voornemens is dat ik toch maar weer eens op reis moet gaan. Hopelijk zal dat, met de vaccinaties die binnenkort in grote getale worden uitgedeeld spoedig weer kunnen, vooral ook omdat iedereen (?) zich altijd (?) braaf houdt aan alle (?) maatregelen om de corona-epidemie binnen de perken te houden.

En dan het derde voornemen: nu mijn boek ‘De Magische Vijfduizendmetergrens’, over een van mijn reizen door Zuid Amerika is uitgekomen en in de boekhandel ligt, ga ik weer een nieuw boek schrijven. Ik ben daar al, zij het tastend en zoekend naar de juiste vorm, aan begonnen. Dat boek zal gaan over een vrij recente reis door Centraal Amerika. Voorlopig ben ik nog niet verder gekomen dan het volkalken van een stel klad-velletjes, maar het begin is er en aangezien sommige wijsgeren beweren dat een goed begin, net als een goed voornemen, het halve werk is, zou je kunnen concluderen dat het boek al half af is. Dat is het volgens mij nog lang niet en daarom hebben die wijsgeren het bij het verkeerde eind of is dat begin dat ik heb niet goed. Ik denk dat beide waar zijn.

Veel schrijvers vinden de eerste bladzijde van een nieuw te schrijven boek (het beruchte lege vel papier op het bureau) het moeilijkst van de hele klus. Mij vielen die eerste kladvelletjes niet zo moeilijk, waaruit ik de conclusie zou kunnen trekken, dat ik die beter in de prullenbak kan gooien en opnieuw kan beginnen met een leeg vel voor me waar ik wél moeilijk mee kan gaan doen, want anders wordt de rest van het boek te moeilijk. Meestal verdwijnt bij mij toch wel een heleboel in de prullenbak, of streep ik veel door en schrijf dan met rood tussen die doorgestreepte regel de (hopelijk) betere tekst. Al gaande wordt de weg gebaand en al schrijvend wordt het boek gevormd. De toekomst zal het leren. Wat ik in ieder geval weet, is dat het maken van een fietsreis door een continent een stuk makkelijker is dan het beschrijven van die reis.

En nu mijn vierde goede voornemen: Ik wil u met een zekere regelmaat (of onregelmaat) berichten sturen van onderweg. Dat ‘onderweg zijn’ zal voorlopig nog thuis plaatsvinden, omdat er i.v.m. de corona-crisis zoveel mogelijk thuis gewerkt moet worden. Ik ga dus thuis op reis of, met een mooi woord, virtueel op reis. Ik grijp daarbij terug naar mijn reële reis door Mongolië van een paar jaar geleden. Ik heb daar nooit een boek of artikel over geschreven, dus de komende bolg-feuilleton, mijn digi-ton, zal voor u, lezer, geheel nieuw zijn terwijl het mij, al gaande, weer terugvoert naar die mooie en interessante reis, waarop het weer helaas minder goed was dan wat de klimaattabellen mij beloofd hadden. Zo hier en daar zult u daarom wel eens wat wolken op de foto’s aantreffen, hoewel ik bij slecht weer doorgaans weinig geneigd ben mijn camera tevoorschijn te halen. Die gewoonte geeft soms een klimatologisch vertekend beeld van mijn reizen, wat het voordeel heeft, dat u beter weer gaat krijgen op deze virtuele Mongolië-reis dan ik tijdens de reële reis had. Daarbij dient nog even opgemerkt te worden dat reële regen natter is en kouder aanvoelt dan virtuele regen. Vreest dus niet. U kunt bij het lezen uw regenpak thuis laten.

                                                           Ulaanbaatar.

Na een spannende en voor mij angstwekkende vliegreis met veel turbulenties landde het vliegtuig dat mij van Amsterdam naar Mongolië voerde, tot mijn verbazing en grote opluchting nog geheel intact op het vliegveld van Ulaanbaatar, de hoofdstad van Mongolië. Ik bleef een dag of twee in Ulaanbaatar en doolde er wat rond. Ziehier een paar impressies van de stad.

Djenghiz Khan leefde van 1162 tot 1235.  In 1206 stichtte hij het Grote Mongoolse Rijk door alle stammen te verenigen, waar hijzelf de leider van werd. Daarvoor had hij een nogal ruwe methode: hij doodde meedogenloos al de opperhoofden van de overwonnen stammen en kreeg zo dus de absolute macht. In oorlogen was hij een killer, maar tegenover zijn overwonnenen, die zich aan hem onderwierpen, was hij goed. Hij zorgde voor godsdienstvrijheid, niet te hoge belastingen en wetten om handel en welvaart te verbeteren.

Zijn wetten waren soms ook nogal merkwaardig. Zo luidde een er van: ‘Was nooit kleren voordat ze volledig versleten zijn.’ Ik kan me voorstellen dat de mensen zich in die tijd afvroegen, wat er dan de zin van was om die volledig versleten kleren nog te wassen. Misschien om er schone poetslappen van te maken? Hier nog een bizarre wet: ‘Wie driemaal schulden maakt zonder ze terug te betalen krijgt de doodstraf’ Met zo’n wet zouden er in onze tijd heel wat koppen vallen, maar de mensen zouden eerst wel even nadenken en een beetje gaan rekenen voordat ze zich waagden aan allerlei dubieuze aankopen. In Mongolie geldt die wet vermoedelijk ook niet meer.

In landje veroveren was onze Djenghis ook goed. Binnen 21 jaar bezette hij met zijn leger van 90.000 boogschutters op snelle kleine paardjes het grootste deel van Azië, van de oostkust van China tot Hongarije.

Marco was, zo hij ooit heeft bestaan (wat niet algemeen wordt aangenomen)  waarschijnlijk de eerste Europese reiziger in Mongolië. Er wordt beweerd dat hij de spaghetti van China naar Italië heeft gebracht. Voordat hij met zijn reizen begon had dus geen enkele Italiaan ooit spaghetti gegeten. Kunt u zich dat voorstellen? En hoogst waarschijnlijk hadden ze toen in Italië ook al geen macaroni, want dat is eigenlijk hetzelfde spul in een andere vorm. Dat moet een moeilijke tijd geweest zijn voor de Italianen!

Na die twee dagen in Ulaanbaatar ging ik van start voor mijn fietsreis van 8 weken door Mongolië. Volgende keer zal ik daar een begin mee maken.