001 p.7 Bochtige gravelpiste omhoog naar Cristo Redentor. 002 p.13 De vervallen spoorlijn tussen Los Andes en Cristo Redentor. 003 p.14 Lastige passages, zelfs te voet. Last van een langs denderende trein hadden Carter en ik hier echter niet.
.
004 p.23 Landschap in de buurt van Ovalle 005 p.24 Kamperen tussen de cactussen.
.
006 p.31 IJspilaren op de Paso de Agua Negra, 4765 m 007 p.32 De afdaling van de 4765 meter hoge Paso de Agua Negra verliep moeizaam. Ten gevolge van de ijle lucht was ik licht in mijn hoofd. De fiets bonkte over de ruwe gravel en daarmee bonkten ook mijn ruggengraat en schedel, zodat ik er een zwaar hoofd in begon te krijgen dat mijn lichte hoofd met de weer toenemende luchtdruk snel zwaarder zou worden. 008 p.35 Kamperen in de rimboe waar de tent bij zwaar weer weg kan spoelen, getroffen kan worden door de bliksem en aan flarden kan gaan door hagelstenen zo groot als tennisballen. Ik had echter prachtig weer en de weergoden speelden geen tennis. 009 p.36 Cancha de Bocha, Valle de la Luna. 010 p.37 El Hongo in de Vallei van de Maan. 011 p.40 Oeroude petroglyphen van vierpotige en tweepotige wezens, waarin je met wat fantasie maanmannen kon herkennen. 012 p.40 Gigantische zandstenen pilaren in Parque Nacional Talampaya. 013 p.40 Nog zo’n reuzenpilaar. 014 p.48 Kamperen op de route naar de Paso de San Francisco. 015 p.51 Paso de San Francisco, 4747 m. 016 p.55 Links had ik mijn fiets geparkeerd en rechts zat ik enigszins uit de wind in een spleet in de rots. Daar kon ik een pan Macaroni Semplice a la Francesco’ opwarmen om weer een beetje energie te krijgen. 017 p.56 Tent in de luwte van een rotsheuvel. Een koude nacht was de beloning voor een gruweletappe plus herinneringen voor de rest van mijn leven. Werkelijk, het was een dag die ik niet graag had willen missen! 018 p.58 Bij Antofagasta kruiste ik de Steenbokskeerkring. 019 p.62 Een achterafstraatje in San Pedro de Atacama. 020 p.63 Het mooie, koloniale kerkje van San Pedro de Atacama. 021 p.65 Een bijzondere ontmoeting bij de immigratiepost van San Pedro de Atacama. 022 p.70 Valle de la Luna. 023 p.70 De Vallei van de maan bij San Pedro de Atacama. Ergens tussen al die abstracte kunst der natuur stond een levensgroot beeld gehouwen uit steen van een vrouw met een kind op de rug en met tegenover haar een hondje op zijn achterpoten. 024 p.73 Pukara de Quitor, pre-Incaruïnes in de buurt van San Pedro de Atacama. 025 p.74 Salar de Atacama, een enorme zoutvlakte, die van dichtbij gezien niet zo heel vlak bleek te zijn vanwege opgedrukte en door het zout hard geworden modder. 026 p.75 Laguna Miñiques. 027 p.77 Galvarino bij de ijzermijn van El Laco. 028 p.82 De grens Chili-Argentinië. Op het bord staat: ‘Welkom in Chili’ en achterop: ‘Welkom in Argentinië’. 029 p.89 Erg ruig gravelspoor naar de top van de ijzerberg. 030 p.90 Bovenop de ijzerberg, 5200 meter boven zeeniveau. 031 p.92 Met Galvarino voor een barakvan de ijzermijn El Laco. 032 p.93 Lastige gruisweg van de post van de carabineros naar een pas van 4720 meter. 033 p.97 Gezwoeg over een door lama’s mul getrapte weg. De witte wolk is vulkanische rook. 034 p.99 Paso Vizcacha. 035 p.99 Kamperen in de hoge, koude woestijn in de buurt van El Tatio, met een stel vulkanen op de achtergrond. 036 p.100 Aan een oud stuk ijzer, niet ver van de geisers van El Tatio, was te zien dat er in het verleden een poging was gedaan gebruik te maken van de overvloed aan geothermische energie. Dat project was gelukkig mislukt, anders zou het terrein hier misschien vol hebben gestaan met dit soort roest. 037 p.101 De open kopermijn van Chuquicamata, 800 meter diep, 5 km lang en 2,5 km breed. Een uitgegraven Grand Canyon! 038 p.101 Haulpak in de kopermijn van Chuquicamata. 039 p.109 Pension ‘Un millon de amigos’ (Een miljoen vrienden). 040 p.109 Het verlaten gehucht, waar het pension ‘Un millon de amigos’ deel van uitmaakte. 041 p.110 Dorpje tussen Colchane en Salar de Surire. 042 p.113 Uitzicht op het zoutmeer vanaf de top van de Cerro Chuquiamanta. 043 p.113 Plotseling opende de aarde zich pal voor me en keek ik honderden meters vrijwel recht omlaag in een wereld van scherpe, ruige rotsformaties met sneeuw er op als poedersuiker over een chocoladetaart. 044 p.115 Salar de Surire met in de verte flamingo’s en op de achtergrond de 5559 m hoge Chuquiamanta. 045 p.117 Ancuta, waar ik hoopte een appel en een ei te vinden, of misschien een flesje priklimonade en een rol koek, bleek een verzameling van een dozijn uiterst primitieve, geheel verlaten huisjes te zijn met een kapelletje. 046 p.120 Parinacota. 047 p.121 Het kerkje van Parinacota. 048 p.122 Bij een uitzichtpunt over het Lago Chungara ontmoette ik een Duitse en een Zwitserse fietsreiziger.
