Bericht 22
Ik was bij de vorige aflevering van dit bijna eindeloze vervolgverhaal blijven steken op de oude Camino de Santiago, waarop ik abusievelijk terecht was gekomen toen ik Estella verliet. Het bleek een, voor een zwaar beladen fiets, steeds lastiger wordend voetpad te zijn. Juist toen ik in de gaten kreeg dat het totaal de verkeerde kant op boog, zag ik voor me een man op het pad lopen. Hij bleek van ongeveer mijn leeftijd te zijn. Ik vroeg hem de weg naar Tafalla. Het goede nieuws dat hij voor me had was, dat die niet moeilijk te vinden was. Het slechte nieuws was dat ik weer geheel terug moest naar Estella. Mijn ergernis om mijn stommiteit onderdrukkend vroeg ik of hij met mijn platte camera-telefoon een foto van mij en mijn fiets wilde maken, met op de achtergrond een ruïne van een klooster waar ik juist was langs gereden en naast me het paaltje waarop het symbool van de Camino stond: de gestileerde schelp. De man bleek nog nooit zo’n apparaat in handen gehad te hebben. Nadat ik hem had uitgelegd op welk plekje van het scherm hij moest drukken om de foto te realiseren, goochelde hij ermee alsof hij Tommy Cooper in een van diens glansrollen was. Ik hield mijn hart vast, want tot tweemaal toe liet hij mijn zo langzamerhand onontbeerlijk geworden toestel uit zijn handen glippen. Voordat het met ‘Driemaal is scheepsrecht’ op het pad aan scherven uiteen zou spatten snelde ik toe, haalde het de man beleefd uit de handen en bedankte hem met de woorden: “Ongetwijfeld een prachtige foto die u van mij heeft gemaakt.” Ik was er echter van overtuigd dat mijn hoofd boven de plaat uit zou steken, dat mijn benen gekortwiekt waren, dat ik ergens in de linker bovenhoek zweefde of dat de foto geheel wazig was, iets wat sommige professionele fotografen met opzet doen om een bijzonder effect te creëren. Ik had overigens alle begrip voor de man, want nog niet zo lang geleden klungelde ikzelf op dezelfde manier als een andere toerist mij een dergelijk verzoek deed. En eigenlijk klungel ik nog steeds met mijn eigen toestel, want vrijwel dagelijks verdwaal ik in de tweeënhalf miljard mogelijkheden die in die paar kubieke centimeter opgeborgen zitten. ’s Avonds op de camping van Sangüesa ontdekte ik echter tot mijn verbazing, dat de foto wonderwel gelukt was. Alles stond er precies zo op als ik het gewild had. Toen ik er over nadacht, leek het mij niet eens onmogelijk dat de man mij in de maling had genomen met zijn Cooper-show en dat hij een ware meester in het vak was, het vak van choochelaar zowel als het vak van mobiele-telefoon-fotograaf.
Een eindje voorbij Sangüesa (43 km ten oosten van Tafalla) kwam ik langs het kasteel van Javier, waar op 7 April 1506 Francisco de Javier werd geboren, een Jezuïet die jarenlang door Zuidoost Azië trok om daar missiewerk te doen. Zoveel succes als zijn collega’s in Zuid- en Centraal Amerika hadden, was hem echter, ondanks zijn enorme inspanningen, niet gegund aangezien daar het boeddhisme nog steeds sterk overheerst, terwijl Latijns Amerika vrijwel geheel katholiek werd, althans ogenschijnlijk, want er zit daar nog veel van de oergodsdiensten onder de dunne vernislaag van het christendom. Binnen in het castillo de Javier bezocht ik het museum dat aan de in 1622 heilig verklaarde Francisco (San Francisco dus) gewijd is en buiten bekeek ik het enorme tableau waarop hij met 546 tegels staat afgebeeld, iets waarbij echte tegelverzamelaars hun vingers ongetwijfeld zullen aflikken.
Na dit cultureel-religieuse intermezzo fietste ik langs het Embalse (stuwmeer) de Yesa met zijn prachtig geërodeerde flanken in de richting van Jaca.
De weg verderop was gedeeltelijk goed te fietsen omdat er op die gedeelten een autosnelweg parallel aan loopt. Waar die snelweg nog niet klaar was, was het weer eens echt asfalt-survival-gertob, maar ik survivde (taalverrijking?!?) het, zoals uit het volgende reisbericht (dat er over een paar dagen aan komt) zal blijken.