Bericht 6
De dag nadat ik in Bardas Blancas gestrand was door de enorme wind die vanaf de Cordillera door de vallei van de Rio Grande loeide, hadden de weergoden er nog een halve Beaufort bovenop gezet. Ik probeerde de brug over de Rio Grande, direct buiten Bardas Blancas, met de fiets aan de hand over te lopen, maar merkte na 20 meter al dat dat niet ging of op z’n minst een hachelijke onderneming was. Met moeite kon ik de fiets vasthouden zodat hij niet over de reling geblazen werd. En dus accepteerde ik nog een gedwongen rustdag en keerde terug naar mijn pension.
Later die dag probeerde ik zonder fiets die brug over te komen, maar ook dat mislukte en na 50 meter moest ik me met beide handen aan de reling vastklampen en me handje voor handje en voetje voor voetje terugwerken naar de vaste grond. Het was als een vliegende storm op zee, zoals je die wel eens op een spannende film ziet. In de middag begon de wind af te nemen en de dag daarna kon ik eindelijk deze hindernis nemen.
Voorbij de Rio Grande-brug kreeg ik een lang doorgaande klim door een niet al te interessante brede vallei, maar de afdaling was opeens weer erg boeiend met bijzondere rotsformaties.
Misschien ziet u er wel vijf of 8, afhankelijk van uw fantasie.
In de middag bereikte ik het stadje Malargüe, waar ik op de camping maar liefst vijf fietsreizigers ontmoette: Raphael, een Fransman met zijn Thaise vriendin Suwanna, de guitaar spelende Argentijn Luciano met zijn Chileense vriendin Carime en Uruguayaan Leonardo, die zelf een ligfiets in elkaar had gelast.
Het hele internationale fietsgezelschap: rechtsomdraaiend en te beginnen op de lege plek, waar nog mijn selfie-stick ligt waarmee ik mezelf er ook bij wilde zette, maar die zo afgrijselijk werd dat ik hem niet publiceer: Raphael, de Fransman, Suwanna, de Thaise, Leonardo, de Uruguayaan, Carime, de Chileense en Luciano, de Argentijn en dan na het nemen van de foto Frank, de Nederlander, maar die kennen we zo langzamerhand wel.
Luciano zong en speelde zelf gecomponeerde liederen , waarna de grote verrassing kwam: een oud vrouwtje van 99, gespeeld door Carime, die actrice bleek te zijn.
Na dit internationale fietsersavondje kreeg ik een deel van de lange zuid-noord route (nummer 40) door Argentinië te rijden.
Mijn volgende doel was de Cañon del Rio Atuel, dicht bij San Rafael. Onderweg kwam ik nog langs een zoutmeer.
In de volgende aflevering zal ik het een en ander van de Cañon del Rio Atuel laten zien.
‘Er rest mij nu nog mijn lezers/ volgers een vrolijk kerstfeest te wensen. Zoals gebruikelijk ben ik daar te laat mee, maar beter te laat dan niet. Je zou deze kleine vertraging echter ook positief kunnen opvatten en kunnen stellen dat ik te vroeg ben met mijn wens, ruim 360 dagen te vroeg zelfs!! Het is maar hoe je het opvat.
Dan wens ik u allen meteen ook een goed uiteinde van 2018 en een voorspoedig 2019. En daar ben ik precies op tijd mee, wat als bijzonder beschouwd mag worden.