Bericht 8
Vorige week vond in Utrecht de jaarlijkse Fiets- en Wandelbeurs plaats. Zo jaarlijks was die de laatste jaren echter niet meer vanwege de coronaepidemie, maar nu was hij er dan na twee jaar afwezigheid toch weer. Op die beurs was veel te zien zoals fietsen, wandelattributen en toeristische informatie over landen en gebieden. Ook stonden er lezingen op het programma. Op elk van de beursdagen 24, 25 en 26 februari hield ik een lezing over mijn kort geleden uitgekomen boek ‘Een duizend meter hoge kerstboom’, dat gaat over een fietsreis door Centraal Amerika.
“Maar hoe kan dat nu?” zullen sommige lezers zich afvragen. “Je zat toch aan de Mekong met uitzicht op Thailand, waar je naar toe zou gaan om je fietsreis te vervolgen?”
Dat klopt, maar zoals gewoonlijk lag ik met mijn verslaglegging weer eens een stukje achter op mijn reis. Ik heb altijd het goede voornemen om ‘bij te blijven’ met mijn blog, maar blijkbaar schrijf ik te langzaam…. of fiets ik te snel.
Hoe het ook zij, ik zit nu in Drenthe in de kou, maar in gedachten en ook wat mijn blogverhalen betreft ben ik dus nog steeds in het warme Laos aan de Mekong, waar mijn vorige bericht eindigde. En daar ga ik weer verder om mijn Zuidoost Azië reis af te maken. Een sprong in plaats en tijd…. en in temperatuur!!
Bij Savannakhet reed ik de Mekong-brug over naar Thailand…… in een bus!! Verplicht smokkelen!Om de een of andere merkwaardige reden is het verboden om met een fiets of wandelend over die brug te gaan. Misschien zijn de autoriteiten bang dat fietsers halverwege de brug met fiets en al over de reling springen omdat de hitte of het moeizame getrap op de pedalen hen te veel wordt, maar het kan ook zijn om de pendelbusmaatschappij een paar centen aan voetgangers en fietsers te laten verdienen. Ik moest 40 minuten wachten op de bus, de bagage afladen en mijn fiets en spullen in het ruim onderin de bus laden. En dat voor anderhalve minuut meerijden! Onnozel gedoe!
Na deze busreis laadde ik de bagage weer op de fiets en reed naar het douanekantoor voor een nieuw stempel in mijn pas, goed voor nog eens 45 dagen Thailand.
Zo’n 35 km naar het zuidoosten bezocht ik het Phu Pha Thoep Nationaal Park. Die naam is enigszins misleidend. In onze oren klinkt die als een soort speelpark voor kleuters, maar in plaats daarvan zijn er grillige en tot de verbeelding sprekende rotsformaties te zien. Ik ben er vijf jaar geleden ook al geweest, maar die verzameling merkwaardig geërodeerde rotsen is interessant genoeg om een tweede bezoek te rechtvaardigen.
Ik kampeerde die nacht op het campinkje van het park waar verder niemand was en liet me de volgende dag met fiets en al door een parkemployé fotograferen met een rots achter me die nog fotogenieker was dan ikzelf, voor zover dat mogelijk is.
Iets heel anders dan die verzameling vreemd gevormde rotsen was Wat Pha Nam Thip Thep Prasit, waar ik anderhalve dag later arriveerde. ‘Wat’ betekent tempel en Pha Nam Thip Thep Prasit is de naam van die tempel.
De tempel, gelegen boven op een heuvel blonk in het zonlicht. Alles was mooi, puntgaaf en gloednieuw, zo nieuw zelfs, dat menig beeld nog half ingepakt zat.
Een andere, sterk van deze Wat verschillende, maar niet minder gave, tempel is Wat Pa Non Sawan daar niet ver vandaan. Deze bizarre ’tempel’ deed denken aan de Efteling. Vijf jaar geleden was ik daar ook al, maar omdat het zo’n aardige bezienswaardigheid is en hij niet al te ver uit de route lag, kon ik het niet laten er nog eens te gaan kijken.
In de tuin was een Jeroen Bosch-achtige onderwereld te zien, waar een waarschuwing vanuit ging: Wees braaf, want anders gaan ze hier met je aan de slag!
Tot besluit van deze aflevering van mijn bijna eeuwigdurende digiton een vrolijkere foto, nr 20.
Volgende keer een ontmoeting met oude bekenden.
En dan nog een aankondiging: Op Woensdag 22 Maart houd ik een lezing in Kasteel Cannenburgh te Vaassen (Gld) over mijn reis door Centraal Amerika en het boek ‘Een duizend meter hoge kerstboom’, dat ik daarover schreef.
Aanmelding is noodzakelijk via frankvanrijnlezing@gmail.com
Via die e-mail komt u dus niet bij mij terecht maar bij de organisator.
De lezing is onder voorbehoud dat er voldoende bezoekers komen. Vandaar die verplichte aanmelding.
Hopelijk tot ziens in Vaassen.
Frank van Rijn