EEN ENG PAADJE
Over rustige wegen fietste ik van het mooi gelegen plaatsje Ayna, waar ik de vorige keer een plaatje van heb laten zien, naar de Sierra de Cazorla, een prachtig berggebied in de buurt van (niet verrassend!) Cazorla, waar zich een mooie, camping bevindt. Ik werd er, toen ik het bureautje binnenkwam, in het Nederlands verwelkomd met de vraag: “Volgt u de route van Paul Benjaminse?” Blijkbaar liep er over deze plek een van de fietsroutes van Paul. Bovendien deed de onberispelijke uitspraak van de dame vermoeden dat hier geen Spaanse aan het woord was. Dat vermoeden bleek te kloppen. Deze camping was (en is waarschijnlijk nog) in handen van een Nederlandse familie.
Ik antwoordde ontkennend en voegde eraan toe dat ik mijn eigen route volgde en gebruik maakte van kaarten, iets waar menig reiziger tegenwoordig op z’n minst licht fronsend de wenkbrauwen over optrekt. ‘Kaarten? Wat zijn dat voor dingen? O, ja, nou weet ik het weer! Maar daar doen we tegenwoordig toch niet meer aan?’ Dat werd op deze camping overigens niet gevraagd. Blijkbaar kwamen hier nog wel regelmatig zulke ouderwetse toeristen langs.
Ik bleef er een dag en maakte een flinke wandeling door de Sierra de Cazorla, waarbij ik gefascineerd werd door rotsbergen, die altijd tot mijn verbeelding spreken.
Een paar dagen later kwam ik, iets voorbij Antequera, bij de beroemde (beruchte?) Garganta del Chorro, een erg smalle, diepe, steile kloof, waar de Rio Guadalhorce door stroomt vanaf het stuwmeer Embalce del Guadalteba- Guadalhorce. Langs de loodrechte wand van die kloof is in het verleden de ‘Camino Real’ (Koninklijke Weg) aangelegd, een smal voetpad over vlondertjes die ondersteund werden door uit de wand stekende stalen constructies.
Mocht u geïnteresseerd zijn in deze Camino Real, dan kan ik u geruststellen. Enkele jaren geleden is het pad geheel gerestaureerd en ondersteund door nieuwe, stevige stutten. Als je nu in de rivier wilt vallen, moet je daar erg je best voor doen en over de reling klauteren. Het nadeel ten opzichte van de situatie van voor de restauratie is, dat je nu van tevoren moet reserveren en toegang moet betalen. Je krijgt dan een gids mee en een helm op, want de autoriteiten willen elk risico vermijden. Alles mooi en veilig, maar de charme is er daarmee toch wel een beetje van af.
Tot besluit van deze aflevering van de tocht naar het zuiden een plaatje van de Puente Nuevo, de oeroude Nieuwe Brug die het oude deel van Ronda scheidt van het nieuwe deel.
En nog een strikvraag op de valreep: Hoeveel kilometer staat dit bord (foto 65) verwijderd van die paal, waarmee ik mijn vorige verhaal (foto 66) afsloot?
Tot de volgende keer.