Een vijfsterren-nacht

Ik zit weer in Thailand en ben nu bezig met mijn laatste week in zuidoost Azië. Op gevaar af de chronologie van mijn verhalen nog meer te verstoren dan ik al eerder heb gedaan, wil ik toch nog even een klein weekje terug in de tijd gaan om iets te vertellen over de route van Stung Treng naar Siem Reap.

Bij Stung Treng stak ik via een gloednieuwe brug de Mekong over en nam daarbij definitief afscheid van deze rivier die op mijn reis zo centraal stond. De route naar Siem Reap voerde door vrijwel vlak bosland waarvan flinke stukken gekapt en afgebrand waren. Erg interessant was het landschap daarom niet, maar gelukkig waren er ook groenere stukken en bovendien maakte een aangenaam zonnetje veel goed. Hier en daar stonden er primitieve, van planken en palen getimmerde huisjes langs de weg met soms een winkeltje waar weinig te koop was, maar wel genoeg om geen honger te hoeven lijden.

Wild kamperen was door het wilde gras, de struiken en de afgebrande stukken land lastig en bovendien moet je met het zomaar de struiken inlopen oppassen want Cambodja is een van de landen waar de meeste landmijnen gelegd zijn. Tijdens de burgeroorlog heeft men niet op een mijntje meer of minder gelet en een jaar of 15 geleden hoorde ik dat er gemiddeld anderhalf ongeluk per dag plaatsvond door mijnen waar bijvoorbeeld een boer op trapte als hij in het bos of op het land bezig was. Dat is de laatste jaren gelukkig flink verbeterd, maar als onwetend toeristje ga je toch niet zomaar door de bush banjeren, ik althans niet.

Het fortuin lachte mij echter toe, want in het dorpje Chhep, 88km voorbij Stung Treng bevond zich een gloednieuw guesthouse. Dat was iets om me op te verheugen: na een niet te lange etappe zou ik kunnen baden in luxe en waarschijnlijk tegen een schappelijke prijs, aangezien het toerisme zich hier in de rimboe natuurlijk op het absolute nulniveau bevond.

Toen ik in de tweede helft van de middag aankwam in Chhep bleek het gloednieuwe guesthouse een steriele klomp beton naast een benzinestation te zijn. Alles wat eventueel enige fleur en kleur aan het gebouw had kunnen geven had de architect met zorg en kundigheid achterwege gelaten. Terwijl ik halt hield kwam er een Nederlandse vrouw met een somber gezicht naar buiten. Ik had haar en haar man onderweg al een paar keer gezien, aangezien ook zij met de fiets onderweg waren naar Siem Reap.

‘Het absolute dieptepunt van de hele reis,’ was het eerste wat over haar lippen kwam. De boel was, hoewel gloednieuw, al flink aan het vervallen en bovendien had ze een kakkerlak in de kamer zien rondscharrelen. Nu heb ik op mijn reizen legioenen kakkerlakken op hotelkamers zien rondrennen, alsmede ratten, muizen en spinnen, dus die vertwijfelde uitroep schrok mij niet zo af. Wat ik veel weerzinwekkender vond, was een afgrijselijk geschal uit in alle vier de windrichtingen geplaatste luidsprekers, pal achter het vijfsterren onderkomen. Daar stond een geweldig grote veelkleurige tent met vele net versierde stoeltjes en tafeltjes vol drankjes en hapjes.

Hier was dus zo’n gevreesde trouwpartij aan de gang met orkanen van ‘muziek’ die dreunden en knetterden uit een Chinese Muur, gebouwd van geweldige luidsprekers.

Het epicentrum van de trouwpartij. Sluit uw computer aan op uw beste, grootste, zwaarste versterker, sluit daar twee machtige luidsprekers op aan en draai de volumeknop op maximaal om enigszins een idee te hebben wat hier acoustisch aan de hand was. De beste resultaten bereikt u door het hele spulletje in een met tegeltjes afgewerkte badkamer te plaatsen zodat alles fijn reflecteert en resoneert. Van enige conversatie was daar natuurlijk geen sprake.

‘Dat wordt dan een slecht nachtje voor jullie’ merkte ik op, ‘want als Cambodjanen de smaak van een trouwpartij te pakken hebben, zijn ze niet meer te stuiten’.

Voor mij was het duidelijk: wegwezen hier, anders zou ik na deze nacht 6 maanden moeten kuren in een sanatorium, om weer terug te kunnen in de maatschappij. En dus vulde ik mijn bidons met water en reed door naar Mlu Prey, dat er op de kaart groter uitzag dan Chhep, maar dat slechts uit een paar houten hutjes bleek te bestaan. Was ik even blij dat ik op deze reis mijn tent meegenomen had voor noodgevallen als dit! Maar zomaar de struiken induiken lokte mij in verband met die mijnen toch niet aan. Daarom vroeg ik bij een huisje of ik mijn tent op het erf mocht zetten. De jongen aan wie ik het vroeg verstond me niet en riep zijn vader, maar die kwam niet opdagen. En dus reed ik bij een snel ter kimme zakkende zon verder. Een paar kilometer verderop stond weer een huisje met een erf erom en weer draaide ik mij in allerlei richtingen om met gebaren en tekeningetjes in het zand duidelijk te maken dat ik hier voor de nacht mijn tent wilde opzetten. De vrouw die niets begreep van dat alles, belde iemand op met haar mobiele telefoon en overhandigde mij het apparaat. Dat doet men hier tegenwoordig vaker. O, wonder der vooruitgang!!

‘Can I help you?’ klonk het in vlekkeloos Engels uit het toverding. Ik legde mijn situatie uit waarna het aan het andere eind van de ‘lijn’ stil bleef. Nogmaals stelde ik mijn vraag, waarna de telefonische tolk opnieuw in vlekkeloos Engels vroeg “Can I help you?’ Het was duidelijk dat dat zo’n beetje zijn volledige vocabulaire was. Uiteindelijk kreeg de vrouw genoeg van deze discussie en maakte een gebaar van ‘Rij maar door’. En dat deed ik.

Het derde schot was in de roos. Ik kwam bij een huisje met wat mensen er bij en een vrouw maakte een gebaar van: ‘Volg mij maar’ We liepen een pad op aan de overkant van de weg en na een bocht doemde er waarachtig een resort op, een in carré geplaatste serie bungalows. Hier lachte het fortuin me dan toch werkelijk toe. Toen ik echter het plein op kwam, waaromheen de ‘bungalows’ stonden, bleek dat vol te liggen met lege bierblikjes en flessen en de bungalows zagen er uit alsof daar in drie eeuwen geen onderhoud aan gepleegd was. Ik kreeg een kamer met een groot vuil tweepersoons bed waar snel een al even vuile deken op gegooid werd.

Vooruit! Het was voor één nachtje en het was er rustig. En dus laadde ik mijn tassen af en begon mijn dagboek te schrijven. Ik had echter nog geen twee regels geschreven of een van de vrouwen die dit walhalla van de vermoeide reiziger runden kwam naar me toe met de verheugende mededeling ‘Karaoke’, waarbij ze op de deur naast mijn kamer wees. Met een schok drong de waarheid tot me door. Lege bierblikjes en karaoke. Hier zou over een uur de jeugd uit de wijde omgeving binnenstromen en nog meer lawaai gaan maken dan wat men tijdens de trouwpartij in Chhep van plan was. Hier zou bier gezopen gaan worden om de sfeer tot onmetelijke hoogte op te schroeven. Dit zou vrijwel de hele nacht gaan duren en……. die gore tweepersoons bedden….. Ja, ik ben vaak erg naïef in die dingen, maar nu werd het me ook duidelijk dat dit een hoerentent was. Als de gesmeerde bliksem laadde ik mijn spullen weer op de fiets en stoof dit Cambodjaanse Sodom en Gomorra uit.

De zon stond nog slechts een klein eindje boven de horizon. Ik had geen tijd meer om kieskeurig te zijn en dus duwde ik, toen ik voldoende ver weg was van dat oord van vermaak mijn fiets over een erg hobbelig paadje de hier volledig afgefikte bush in waarbij ik hoopte dat er niet ergens nog een onontplofte mijn lag. Een tijd liep ik rond om een zo weinig mogelijk zwartgeblakerde plek te vinden, koos uiteindelijk iets dat net zo vuil was als al het omringende en zette bij de snel invallende duisternis mijn tent op. Als diner had ik Franse namaak-baguetten met twee bananen.

In ieder geval was het rustig……

Als ik Piet geheten had, was ik nu, door al die as, Zwarte Piet geweest, maar dat mag niet meer in onze dagen. Nu was ik Zwarte Frank, Franco Nero en dat mag voorlopig nog wel….